νατολή καί Δύση

 

γιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (πίσκοπος χρίδος)

 

 

 

Δύση ερίσκεται στήν σπασμώδη ταραχή, ν νατολή στήν παραίτηση καί τήν ποταγή στό πεπρωμένο.

 

Δύση συνεχς τρώγει κ το Δένδρου τς Γνώσεως καί ασθάνεται λοένα καί περισσότερον τήν πείνα διά τήν γνώση, νατολή κάθεται κάτωθεν το Δένδρου τς ζως, λλ δέν μπορε νά φθάση ως τόν καρπόν.

 

Δύση χει μανία διά τήν ργάνωση. νατολή χει μανία διά τόν ργανισμό.

 

Δύση παύστως τακτοποιε τά ξωτερικά πράγματα, ν ο σωτερικές ξίες μία μετά τήν λλη ξαφανίζονται. νατολή παύστως καλλιεργε τάς σωτερικάς ξίας, καθώς α ξωτερικαί πίπτουν καί χάνονται.

 

Δύση κτίζει τούς τερατώδεις βαβυλώνιους πύργους, λλπειδή ο πύργοι ατοί κτίζονται πό κατέργαστο πέτρα καί πειδή πάντοτε τείνουν πρός μία πλευρά, ταχέως καταρρέουν· νατολή ν δρώτι κατεργάζεται «πέτρα τήν πέτραν» καί κατάφερε νά κατεργασθε τάς ραιοτέρας πέτρας, μως, καθόλου δέν μπορε νά τάς συναρμολόγηση σέ να οκοδόμημα.

 

Στήν Δύση καλλιεργονται τά πράγματα καί τά πράγματα λάμπουν, καθώς νθρωπος λοένα καί περισσότερον ξαγριώνεται καί σκεπάζεται μέ τό σκότος.

 

Στήν νατολή καλλιεργονται μόνον μερικοί νθρωποι καί ατοί λάμπουν, καθώς τά πράγματα εναι ξεχασμένα στόν γριότοπο καί μεγαλώνουν κε ντός τν ζιζανίων.

 

Δύση πιστεύει πρωτίστως ες τά ργα το νθρώπου, πειτα ες τά ργα το Θεο καί τελικς ες τόν Θεόν νατολή πιστεύει ες τόν Θεόν, λλά κμηδενίζει τά ργα το Θεο καί πορρίπτει τά ργα το νθρώπου. Δι τοτο Δύση δέν χει τήν νότητα, οτε μπορε νά φθάση μέχρι τήν νότητα, διότι νότητα πάρχει μόνον ν Θε· οτως νατολή χει τήν νότητα σωτερική, λλά δέν θέλει νά τήν φαρμόσει καί στά ξωτερικά. Δι τοτο τόσον συχνά δραστηριότητα τς Δύσεως μετατρέπεται στόν πόλεμο καί τήν ερήνη καί τς νατολς ες τήν παραίτηση καί τήν ποταγή στό πεπρωμένο.

 

Διατί λα γίνονται οτως διερωτσαι, παιδί μου;

 

πειδή Δύση δέν μπορε νά δεχθε τόν Χριστόν, καί πειδή νατολή δέν μπορε νά δεχθε τόν ησον.

 

πειδή Δύση νεγνώρισε τόν νθρωπον καί δέν ναγνωρίζει τόν Θεόν, ν νατολή νεγνώρισε τόν Θεόν καί δέν ναγνωρίζει τόν νθρωπον.

 

Δι τοτο Δύση ερίσκεται στήν σπασμώδη ταραχή καί νατολή στήν παραίτηση στό πεπρωμένο. Καθώς ησος Χριστός πλώνει καί τά δικά του χέρια, διά νά ναγκαλιστε ες μίαν γκάλη καί τήν νατολή καί τήν Δύση, λλά δέν μπορε. Δέν μπορε νά ναγκαλιστε τήν νατολή, λόγω τς νιρβάνας, οτε τήν Δύση λόγω τν ξιφν.

 

δού νατολή καί Δύση εναι στήν ψυχή σου. σπασμός καί παραίτησις εναι σπόροι στόν διο γρό. Τό Δένδρον τς Γνώσεως καί τό Δένδρον τς Ζως μεγαλώνουν τό να πλάι ες τό λλο. νατολή καί Δύση συγκρούονται ες καστο νθρωπον. Καί δέν σημαίνουν τήν συγκατοίκηση, λλά τήν σύγκρουσιν. άν νατολή καί Δύση σήμαιναν τήν συγκατοίκηση καί χι τήν σύγκρουση, στόν νθρωπον θά βασίλευεν ερήνη, ς καί ες τόν κόσμον τότε ες τήν θέση τς σπασμώδους ταραχς καί τς παραιτήσεως στό πεπρωμένο θά σαν λλες δυνάμεις, θετικές καί πιες.

 

Γνώρισε τό Δένδρον τς Ζως καί θά θεραπευθες πό τάς σθενείας καί τς Δύσεως καί τς νατολς.

 

Καί θά γίνεις γιής καί πλήρης νθρωπος. νας γιής καί πλήρης νθρωπος εναι ασιόδοξος.

 

Τότε δραστηριότητα καί πίστη —τά ντίθετα τν ν λόγ σθενεινθά νθίσουν στόν σκουπιδότοπο τς σπασμώδους ταραχς καί τς παραιτήσεως στό πεπρωμένο.

 

 

(«Στοχασμοί περί καλού και κακού», Μετάφρασις πό τά σερβικά Μ. Βέσκοδ, Εκδ. «ΕΝ ΠΛΩ»)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Πηγή ηλ. κειμένου: agiazoni.gr)