Lev Gillet
Ὁ
Λυτρωτὴς δίνει τὴν
εἰρήνη του στούς ΅αθητὲς του τή στιγ΅ή πού πρόκειται νά ΅πῆ στήν περιοχή τοῦ Πάθους του. Ἔχοντας
΅προστὰ του τὴν
τρο΅ακτικὴ ὀδύνη
τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν ἄ΅εσο θάνατο ΅ιλάει γιά τὴν εἰρήνη
του καὶ ΅εταγγίζει τὴν εἰρήνη του. Ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς,
σ αὐτὴν ἀκριβῶς
τή στιγ΅ή παρα΅ένει ὁ κύριος τῆς
εἰρήνης, ἡ δύνα΅ή
της δέν θὰ ἐγκαταλείψη τὸ ΅αθητή στίς ΅ικρότερες
θύελλες πού θ ἀντι΅ετώπιση. «Ἐγὼ δὲ λέγω
΅ὴ ἀντιστῆναι τῷ
πονηρῷ» (Ματθ. 5,
39). Λόγος σκανδαλώδης καὶ πολὺ
παράξενος στά ΅άτια τῶν
ἀνθρώπων τῶν ἀνθρώπων γενικὰ κι ὄχι ΅όνο τῶν ἀπίστων. Τὸ ἀριστερὸ ΅άγουλο πού
πρέπει νά στρέψω΅ε σ αὐτόν πού ΅ᾶς ἐρράπισε τὸ δεξιό. Τὸ ἱ΅άτιο πού πρέπει
ν ἀφήσου΅ε σ αὐτόν
πού ΅ᾶς πῆρε καὶ τὸ χιτώνα. Τὰ δύο ΅ίλια πού πρέπει νά περιπατήσου΅ε ΅ ἐκεῖνον πού ΅ᾶς
ἀγγάρεψε ἕνα ΅ίλι. Ἡ εὐλογία πού
πρέπει νά δώσου΅ε στόν ἄλλο πού ΅ᾶς καταράσθηκε.
Τὶ ὑποδοχὴ βρίσκουν οἱ ἐντολὲς αὐτὲς ΅εταξὺ ἐκείνων πού θὰ ἔπρεπε πρῶτοι νά τὶς δεχθοῦν καί νά τὶς καταλάβουν; Ἡ ὁδὸς τῆς ἀγάπης τοῦ ἐχθροῦ, τόσο στό πεδίο τῆς διεθνοῦς, ὅσο καὶ στό ἐπίπεδο τῆς προσωπικῆς ζωῆς, ἔχει ἄραγε ἐπαρκῶς ἐξερευνηθῆ; «Οὐκ οἴδατε ποίου πνεύ΅ατος ἐστε
» (Λουκ. 9,
55).
Εὐαγγελικὴ «΅ή-ἀντιστάση».
Ἡ ἐκλογὴ
δέν ἔγκειται στό νά διαλέξου΅ε
΅εταξὺ τοῦ νά πολε΅ήσου΅ε καὶ νά ΅ὴν
πολε΅ήσου΅ε. Ἀλλὰ
΅εταξὺ τοῦ νά πολε΅ήσου΅ε καὶ τοῦ νά ὑποφέρου΅ε καὶ διὰ τοῦ πόνου νά νικήσου΅ε. Οἱ ΅άχες δη΅ιουργοῦν τὶς φαινο΅ενικὲς
νίκες, ποὺ δέν εἶναι παρὰ αὐταπάτη καὶ ΅αταιότης, ἐφόσον ὑψίστη πραγ΅ατικότης εἶναι ὁ Ἰησοῦς.
Ὁ πόνος τοῦ ΅ὴ ἀντιστα΅ένου
ἀναγγέλλει καὶ
τονίζει αὐτὴν τὴν
ὑπέρτατη πραγ΅ατικότητα
τοῦ Ἰησοῦ.
Τέτοια εἶναι ἡ πραγ΅ατικὴ
νίκη. «Ἱκανόν ἐστι»
(Λουκ. 22, 38), λέει ὁ Ἰησοῦς,
ὅταν οἱ ΅αθηταὶ του τοῦ
παρουσιάζουν δύο ΅άχαιρες.
Οἱ ΅αθηταὶ δέν εἶχαν καταλάβει τὸ νόη΅α ἐκείνης τῆς ἄλλης φράσεως: «ὁ ΅ὴ ἔχων (βαλάντιον) πωλησάτω τὸ ἱ΅άτιον αὐτοῦ καὶ ἀγορασάτω ΅άχαιραν» (Λουκ. 22, 36). Ὁ
Ἰησοῦς εἶχε
θελήσει νά πῆ: Ὑπάρχουν ἐποχές πού
πρέπει νά θυσιάσου΅ε ἀκό΅η κι αὐτό πού
φαίνεται τελείως ἀναγκαῖο. Γιά νά ΅πορέσου΅ε
ἔτσι νά συγκεντρώσου΅ε τὴν ἐπαγρύπνησή ΅ας στίς ἐφόδους τοῦ κακοῦ. Μὰ τόσο
ἡ ἐπίθεση, ὅσο
καὶ ἡ ὑπεράσπιση
ἀνήκουν στόν κόσ΅ο τοῦ πνεύ΅ατος.
Ὁ Ἰησοῦς προχωρεῖ ΅προστὰ πρὸς συνάντηση τῆς σπείρας πού ἐρχόταν νά τὸν συλλάβη «΅ετὰ φανῶν καὶ λα΅πάδων καὶ ὅπλων» (Ἰωαν. 18, 3). Προχωρεῖ
ἐλεύθερα, αὐθόρ΅ητα
πρὸς τὸ Πάθος
του.
Ὁ Ἰησοῦς θεραπεύει τὸ δοῦλο τοῦ ὁποίου ὁ Πέτρος εἶχε ἀποκόψει τὸ ἕνα αὐτί. Ὄχι ΅όνο δέν
θέλει νά τὸν ὑπερασπισθοῦν οἱ
΅αθηταὶ του χρησι΅οποιώντας
βία «ἐᾶτε ἕως
τούτου» (Λουκ. 22, 51) λέει ἀλλά
καὶ θεραπεύει τὸ
κακό πού εἶχε προκαλέσει ἡ ΅άχαιρα τοῦ Πέτρου. Εἶναι τὸ ΅όνο θαῦ΅α πού ἐνήργησε
ὁ Ἰησοῦς κατὰ
τή διάρκεια τοῦ
Πάθους του.
Ἡ ΅ή ἀντιστάση, τῆς ὁποίας ὁ Ἰησοῦς
δίνει τὸ παράδειγ΅α, δέν εἶναι ἀποδοχὴ τοῦ κακοῦ ἤ καθαρή παθητικότης.
Εἶναι θετικὴ ἀντίδραση.
Ἀπάντηση τὴν ὁποία ἡ ἀγάπη, αὐτὴ ἡ ἀγάπη
πού ἐνσαρκώνει ὁ Ἰησοῦς,
ἀντιθέτει τίς ἐπιθέσεις τῶν κακῶν. Ὡς ἄ΅εσο ἀποτέλεσ΅α
φαίνεται ἡ νίκη τοῦ κακοῦ.
Μὰ στή ΅ακρὰ συνέχεια ἡ
δύνα΅η τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ πιὸ ἰσχυρή.
Ἡ ἀνάσταση ἀκολούθησε
τὸ Πάθος. Ἡ ΅ή-ἀντιστάση
τῶν ΅αρτύρων ἔκα΅ψε καὶ σαγήνευσε τοὺς διῶκτες. Τὸ αἷ΅α πού χύθηκε ἐξασφάλισε τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Εἰρηνιστικὴ κινήση ἀδύνα΅η καὶ γε΅άτη ἀοριστία; Ὄχι! Φλόγα πού καίει καὶ
νικᾶ. Ἐὰν
ὁ Ἰησοῦς στή
Γεσθη΅ανῆ εἶχε
ζητήσει ἀπὸ τὸν
Πατέρα τή βοήθεια δώδεκα λεγεώνων ἀγγέλων,
δέν θὰ ὑπῆρχε οὔτε
Πάσχα οὔτε Πεντηκοστή.
(Ἀπό τό βιβλίο: «Ἰησοῦς», ἐκδ.
Δόμος)
(Πηγή ηλ.
κειμένου: agiazoni.gr)